Hei hei alle sammen!
Welkom bij mijn laatste blog over mijn avontuur in Noorwegen. Ik ben van plan nog even de laatste paar dagen te beschrijven, maar voordat ik dat ga doen wil ik eerst even jullie bedanken; de berichtjes die ik gedurende de afgelopen 2 jaar ontving waren erg lief en gaven erg veel support, dus bedankt! Ik hoop dat het goed gaat met jullie en dat je lekker kan genieten van de zomerse zon.
Dus… Even de tijd terugdraaien naar na Pasen, eind April, nog ongeveer een maand voordat de examens zouden beginnen en twee maanden voordat ik weg zou gaan uit Noorwegen. Er was net erg veel gebeurd op het thuispunt, waardoor ik er even uit was, want 2 keer een online uitvaart of begrafenis zien in 1 week is toch best wel een dingetje. Gelukkig was iedereen op campus erg lief en gaven ze me veel support, en daarnaast heb ik ook erg veel gebeld met thuis, wat ook wel hielp. Maar goed. Over een maand begonnen wel de examens, dus vlak hierna ben ik meteen de bibliotheek in gedoken en daar heb ik elke dag van 8 uur ’s ochtends tot minstens 10 uur ’s avonds gezeten. Ik had voor mezelf een hele checklist gemaakt van wat ik per vak moest doen om voorbereid te zijn op de examens, en die wilde ik heel graag wel helemaal goed afmaken. Uiteindelijk is dat gelukt, en tussendoor heb ik wel af en toe een pauze genomen. Dat was met name het leukst; met Rawan at ik erg veel pesto pasta als we dan samen een hele dag hadden geleerd, met Angel ging ik vaak na de eilanden, en met Diva maakte ik veel wandelingen tussendoor. Ik heb me ook nog wel ingeschreven om te kajakken, kanoën en skiën tussendoor. Van vorig jaar Maart heb ik inmiddels geleerd dat het elk moment afgelopen kan zijn met het avontuur en dus als je er wel mee bezig bent, is het belangrijk om alsnog een beetje te genieten, ook al komen de eindexamens eraan.
Verder hebben we op 1 Mei nog de dag van de Arbeid gevierd, wat blijkbaar echt een ding is onder Scandinaviërs. Op de dag zelf droegen we rood, gingen we liedjes zingen en hadden we ’s avonds een groot kampvuur, compleet met Zweedse wafels met ijs en jam. Het was echt een heerlijke avond. Toen op 17 Mei was er nog een speciale dag; de Noorse onafhankelijkheidsdag! Die dag is een beetje vergelijkbaar met Koningsdag in Nederland, alleen het verschil is dat Noren toch echt wel een stuk nationalistischer zijn. Een paar dingen die speciaal zijn aan die dag;
Alle Noren hebben hun traditionele kostuum aan; een bunad heet het ook wel. Dat is voor de mannen een soort pak, en voor de vrouwen een jurk. Het zijn erg mooie kledingstukken, maar ik schrok wel van de prijs van elk kostuum. Het is gewoonlijk om een paar duizend euro neer te leggen voor een bunad. Daar doen onze oranje t-shirts die je gratis bij een krat bier krijgt toch wel een beetje bij af.
Op 17. Mai lopen de Noren een parade, waarbij de Noorse muziek hard aan staat, de bunads aan zijn en de Noorse vlaggen wapperen. Deze lopen ze dan voorbij de ziekenhuizen en bejaardenhuizen, om zo ook de minder mobiele mensen het feestgevoel te geven. Wij deden het a la UWC; iedereen had zijn of haar eigen kostuum aan en wapperde met hun eigen vlag. Hierdoor werd het een heel kleurrijk geheel.
Het eten was erg lekker, we hadden Noorse zalm, lekkere aardappeltjes, verse vleeswaren, sap, chocopasta, wafels, taart, ze hadden het echt goed aangepakt! ’S Avonds was het wel heel grappig, de keuken had heerlijke kipnuggets gemaakt met krieltjes (dat is erg bijzonder want normaal krijgen we nooit kipnuggets). Nifemi was helemaal in zijn nopjes met de kipnuggets, tot hij erachter kwam dat ze allemaal veganistisch waren. Ze waren zo goed nagemaakt! Toen hij van de teleurstelling bijgekomen was vond hij het wel weer lekker.
Overdag hadden we spelletjes gedaan, maar die waren eigenlijk heel erg hetzelfde als de oud-Hollandse spellen. Zo waren er stelten, deden we een zaklopen race en moesten we een estafette doen met een aardappel op een lepel (in Nederland is dat met een ei volgens mij).
Maar… Toen kwamen de examens eraan. Ik begon met wiskunde op donderdag, en zou een week later eindigen met Spaans. Omdat ik vrij goed voorbereid had, had ik niet het gevoel dat ik het nog beter had kunnen doen. Toch bleef het wel best spannend, als je eenmaal in de grote zaal zit, met voor je neus een grote rode klok met de tijd, en allemaal leraren die opeens heel serieus doen dan gaan je handen toch zweten. Sterker nog, voor mijn eerste examen trilde ik helemaal. Het voelde wel heel erg officieel allemaal, zeker omdat er best wel wat vanaf hangt. Gelukkig is het uiteindelijk wel goed gegaan. Mijn laatste dag was nog wel echt even doorzetten; het IB had mijn examens zo ingepland dat ik 5 van de 11 examens op 1 dag moest schrijven. Ik begon met Politiek, daarna 2 examens Filosofie en daarna nog 2 examens Spaans - van 8 uur ’s ochtends tot en met 16 uur. Normaal begonnen examens altijd om 8.30, maar omdat ik anders geen pauzes zou hebben tussen mijn toetsen moest iedereen om 8 uur al beginnen. Ik had dus gelukkig wel 10 minuten pauze tussen elk examen in, wat uiteindelijk best heel fijn was. Omdat ik de enige van de hele school was die zo slecht ingepland zat, werd ik wel als V.I.P. behandeld. Tussendoor kregen we koekjes, ik kreeg thee die ik ook tijdens het examen mocht drinken en als het écht niet ging mocht ik op een laptop verder. Dat laatste heb ik niet nodig gehad, maar ik heb wel als een gek lopen schrijven - in totaal 24 pagina’s voor de eerste 3 examens (politiek en 2 keer filosofie). Toen ik op die dag e i n d e l i j k klaar was, was mijn vakantie al begonnen wat heel fijn was.
In die laatste week tussen mijn laatste examen in en de eindexamenuitreiking heb ik nog heerlijk de tijd gehad om met vrienden te relaxen, de laatste momentjes mee te pakken en nog 1 keer te kajakken en te hiken. Verder heb ik nog een museumtrip gemaakt op een van de vrije dagen, hierdoor heb ik nog wel iets meer kunnen zien dan alleen de campus. Nu weet ik dus ook hoe oude Noren (of ook wel Vikingen) leefden, en wat voor mythes daarin omgingen. Erg interessant! Op de terugweg maakten we nog een stop bij een hele mooie waterval en bij een uitkijkpunt. Ze hadden het zo gebouwd dat er net een punt boven de afgrond hing waar je op kon staan. Het was echt een machtig uitzicht, met heel veel sneeuw, rotsen, bergen en dalen. Verder heb ik ook nog de eindexamenuitreiking voorbereid en georganiseerd samen met een paar anderen. Op donderdag was de laatste dag van de examens (voor anderen dan, ik was toen al vrij) en het is traditie om na het laatste examen met de hele jaargroep in het (ijskoude) fjord te springen. Het regende toen, maar toch is iedereen erin gesprongen, inclusief Jo, de deputy rector die wel zo sportief was om mee te doen met deze traditie. ’s Avonds hadden we een afscheidsdiner, waarvoor ik alle decoratie had gemaakt en redelijk wat uren moest knutselen; maar het was gelukt en het afscheidsdiner was ook erg waardevol, omdat je eigenlijk al in een informele setting afscheid kunt nemen van vrienden; klasgenoten en leraren. Die dag erna moest ik er vroeg uit, omdat ik de 2e coronatest nog moest doen, want anders kon ik Nederland niet meer in komen. Daarna heb ik al vrij snel me helemaal opgemaakt en klaargemaakt, want de eindexamenuitreiking kwam eraan! Helaas mochten daar geen ouders bij zijn, maar er was wel een livestream waardoor ze wel alles konden volgen. Dit was best een speciaal moment, wat voor mij niet helemaal echt voelde. Het ging voor me gevoel heel snel terwijl ik er tegelijk ook wel klaar voor was. Na de eindexamenuitreiking hadden we nog 1 lunch, en toen gingen de eerste mensen al op weg naar huis. Toen ik wegging van campus om middernacht, was er al een groepje wat al thuis was. Het afscheid nemen was echt wel heel moeilijk. Gelukkig hadden we die avond daarvoor een open mic gehad, waar we een hele grote muur met een envelop voor iedereen hadden geplakt, waardoor je briefjes voor iedereen kon achterlaten en op die manier afscheid kan nemen. Daarnaast was er ook nog het jaarboek, waar we achterin ook berichtjes schreven voor elkaar. Maar toch. Ook al was al deze voorbereiding er, het moment dat je echt elkaar voor het laatst in de armen neemt is een heel lastig moment. Zeker als je iedereen bij elkaar ziet en weet: dit gaan we nooit meer op zo’n manier hebben met elkaar. Na het afscheid nemen (wat echt wel een uur duurde) moesten we ’s nachts in een bus naar het vliegveld. Mijn vlucht was om 6 uur ’s ochtends al. Ik heb die hele busreis haast niet geslapen, maar wel nog wat meegekregen van de omgeving. Het werd namelijk gewoon niet donker, dus ik kon heel veel zien ’s nachts. In de bus was ik verder niet zo verdrietig meer, omdat ik weet dat het ook wel goed zo is. Noorwegen was een heel gaaf avontuur, maar er moest ooit een eind aan komen en ik denk dat 2 jaar zo wel echt perfect is geweest. Toen in de bus het nummer “Leaving on a jetplane” nog speelde op de radio (heel toevallig weer, dat juist dit nummer moet spelen), voelde ik natuurlijk wel wat emoties. Eenmaal in het vliegtuig was het juist omgekeerd, toen ik weer Nederlandse stewardessen zag, en uiteindelijk mijn ouders zag staan, was ik erg blij om ze weer te zien.
Maar het avontuur eindigt niet in Noorwegen, het avontuur neem ik mee en ga ik straks weer beginnen in Berlijn, maar eerst even in Hamburg. Ik schrijf dit namelijk in de trein, terwijl ik onderweg ben naar Hamburg, naar een vriendin van mij die ik via UWC heb leren kennen; Elin. Ook al ben ik niet meer in Noorwegen op campus, ik blijf wel altijd de herinnering bij me houden en neem de geleerde lessen mee. Daarnaast blijf ik natuurlijk veel reizen, waardoor zo’n laatste knuffel bij het afscheid nemen op campus, toch niet de laatste zal zijn.
Heb een hele fijne vakantie, en hopelijk tot ziens!
Ha det bra,
Comments