top of page
Zoeken
  • Foto van schrijverDorien Schoenmaker

Selectiestress: flarden uit een dagboek

Bijgewerkt op: 4 sep. 2019

Hallo, dit lange stuk hieronder is een soort van dagboek wat ik bijgehouden heb gedurende het selectieproces. Ik heb het hierop gezet, zodat het misschien duidelijker wordt voor jullie hoe een selectieproces voelt voor iemand, als een soort verklaring voor mijn enigzins gespannen / verwarde houding tijdens het wachten. Zie de vorige post over hoe het selectieproces eruit ziet.


Het is inmiddels maandag, en afgelopen zaterdag had ik de landelijke selectiedag. Toen ik mijn mail in de bufferweek opende en de woorden: ‘’Beste Dorien, Gefeliciteerd! … ‘’ las, stopte ik even met alles waar ik mee bezig was (filosofie) en sloeg mijn handen voor mijn mond. Marit, die achter mij zat, gaf me meteen een knuffel en begon sentimenteel te doen, wat op zich mijn tegenstelling tussen blijdschap en het voorbarige heimwee gevoel alleen maar groter maakte. Ik vind het heel fijn om iemand als haar bij me in de buurt te hebben, want ze snapt waar ik doorheen ga en ze steunt me daarin. Het gaf alleen wel de verkeerde impressie bij de filosofie-klas, die dachten dat ik slecht nieuws kreeg. Toen riep ik snel: ‘’ Nee, juist heel goed!’’ en toen heb ik mijn UWC-droom uitgelegd aan de kleine filosofie klas. Daarna moesten we weer verder en ging het over Kant zijn ethiek, maar om heel eerlijk te zijn heb ik daar weinig van meegekregen.


Even later kreeg ik nog een mailtje, waarin stond wanneer ik moest. Dit was een zaterdag, en ik moest van 10.50 tot 10.20. Nee, je leest niks verkeerd, de tijd stond verkeerd in de mail. Toen ik dit melde in de UWC-groepsapp, waar ook de andere kandidaten in zitten, was de eerste reactie ‘’een UWC-student moet alles kunnen, ook tijdreizen toch?’’, en toen moest ik vrij hard lachen en heb ik iets in de trant van ‘’ik ga wel als Hermelien van Harry Potter’’ terug geappt. Ik heb UWC gebeld en ik moest van 10.50 tot 11.20. Tijdreizen was dus gelukkig nergens voor nodig.


De week van het interview was, en ik zal niet liegen, een week waarbij de zenuwen elke dag hoger werden. Tijdens de lessen was ik bezig met blogs lezen van leerlingen van UWC, thuis was ik veel repetities aan het houden met mijn familie, en tegen mijn vrienden kon ik niet ophouden met praten over UWC, en over of zij nog tips hadden. Ik voelde me de vrijdagavond nog steeds niet helemaal gerustgesteld, maar ik wist dat ik de dingen die ik moest weten wist, dus ik probeerde mezelf gerust te stellen. Toen dit ook niet werkte, ben ik maar in bad gegaan, heb wat proberen te ontspannen en ben vrij vroeg op bed gaan liggen, en heb een boek gelezen. Ik had afgesproken met mezelf dat ik het boek nog voor het slapen gaan uit wilde hebben, omdat ik me alleen dan volledig kon richten op het boek en de zenuwen hopelijk weggingen. Uiteindelijk ben ik vrij rustig in slaap gekomen.


Toen ik zaterdag wakker werd, realiseerde ik me dat het huis nog verdacht stil was, en dat de zon ook nog niet wakker scheen te zijn. Ik keek op mijn wekker en zag 5.38 staan. Ik baalde van het feit dat ik zo vroeg wakker was geworden. Ook niet zo’n wonder dat ik vroeg wakker was, want mijn adrenaline niveau was toen al vrij hoog voor het interview. Ik heb geprobeerd nog wat te slapen, maar heb dat na een uur maar opgegeven. Omdat ik nog ruim een uur had voordat ik uit mijn bed moest, heb ik de hoofdstukken die over de UWC-selectie nog even opnieuw gelezen uit het boek Nooit meer op de fiets naar school.


Eenmaal in de auto was ik vrij stil. Nog nooit was de spanning die ik voelde zo tastbaar als toen. Mijn vader had besloten mij te brengen, mijn moeder kon helaas niet. Hij heeft Harrie Jekkers opgezet en zo heb ik ruim een uur geluisterd naar die cabaretshow. Ik moet zeggen dat dat wel hielp. Mijn vader rijdt best hard, wat ervoor zorgde dat we om 10.20 al bij de bestemming waren. Toen hebben we besloten om naar een café in de buurt te gaan en daar wat thee en koffie te drinken. Daar werd ik rustig van. Ik voelde dat ik er klaar voor was, maar kon de spanning nog steeds wel voelen. Dit was positief, omdat ik beter presteer met spanning. Wat een beetje jammer was, is dat ik de thee niet heb kunnen opdrinken en we uiteindelijk ons nog redelijk hebben moeten haasten om op tijd te zijn voor het interview. Nu heb ik weinig last van stress als het om te laat gaat (tot ergernis van mijn ouders soms), maar dit keer voelde ik de stress wel. Toen we de campus van University College Utrecht opreden voelde ik me al met al klaar voor het interview.


Begrijp me niet verkeerd; als er selectie dagen zijn bij het UWC wordt je goed opgevangen voor en na de interviews. Toch voelde het lokaal waar ik samen met andere kandidaten wachtte, redelijk als een wachtkamer zoals je die ook hebt in een ziekenhuis of een huisarts. We hebben wel wat gekletst, maar meer over koetjes en kalfjes dan echt betekenisvol gekletst. Het meisje met wie ik praatte werd als eerste opgehaald om te gaan. Na elkaar succes gewenst te hebben, werd ik ook opgehaald. Ik liep de gang door, tot ik door de deur ging en ik de mensen die mijn toekomst gingen bepalen, voor het eerst samen zag.


Ik had 4 mensen voor me zitten. Er was een kinderpsycholoog, een vrouw die op meerdere UWC’s had gewerkt en nu ook werkzaam is op UWC Maastricht, en een vrouw die 39 jaar geleden naar UWC Atlantic geweest was. Deze 3 mensen stelden de vragen. De voorzitster van het selectiecomité, Susan Smudde, zat er ook bij. Zij stelde geen vragen in het interview, maar zij besprak aan het einde van het interview mijn voorkeuren voor de verschillende UWC’s. De vragen waren afwisselend en meestal moest ik even mijn tijd ervoor nemen om een antwoord te geven, maar ik heb alle vragen goed weten te beantwoorden volgens mij, maar daar beslist het comité natuurlijk over. Ik ging nog vol spanning het interview uit, maar toen ik in de auto zat heb ik een keer diep gezucht en ontlaadde mijn lichaam zich van alle spanning.

10 April komt de uitslag.


Het is nu 23 – 3 – 2019. Ik heb UWC nog steeds niet uit mijn hoofd gezet. Ik heb geteld, en ik moest eerst 5 maandagen wachten, nu zijn dat er nog 3. Ik ben bang voor de uitslag maar ik wil het ook heel graag weten. Ik hoop heel erg dat ik toegelaten wordt. Via verschillende groepsapps ben ik in contact gekomen met mensen die zich ook aanmelden voor UWC, het is erg leuk om met hun te praten over allerlei random dingen, maar ook over selectiestress. Ik heb meerdere app gesprekken met Hadi en Sanna gehad, die zich nu beide aanmelden voor het UWC. Hadi komt uit India en Sanna komt uit Finland. Ik heb een aftelkalender gemaakt. Elke dag streep ik een dag af en dan voel ik me blij, want dan ben ik weer een dag doorgekomen. Ik wil zo graag geselecteerd worden voor UWC, daarom is mijn spanning ook vrij groot. Toch denk ik dat ik nu me moet richten op de aankomende toetsweek, maar het lukt simpelweg niet. Babeth viert vandaag haar verjaardag, en dinsdag is ze écht jarig. Daar heb ik best wel zin in. 


Nog 8 dagen te gaan. Vandaag kreeg ik een mailtje van UWC waarin stond dat ik 9 april al zou worden gemaild met de uitslag. De 10e word ik gebeld met toelichting. In die mail staat of ik wel of niet op de ranking lijst sta, en of ik dus wel of niet geselecteerd ben. 10 april wordt ik gebeld, met of de reden voor mijn nominatie voor een UWC college of de reden voor mijn afwijzing. Ik vind het behoorlijk spannend en eerlijk gezegd gaat alles de laatste tijd heel snel. De eerste dagen na het interview duurden zeker weten het langst, maar nu valt het voor mijn gevoel weer mee. Ik heb ergens op zo’n blog gelezen dat degene die zich aanmeldde het fijn vond dat ze nu moest wachten, omdat er nog niks beslist was. Ik denk dat ik me daar op het moment bij aansluit. Als ik geselecteerd ben ga ik heel erg blij zijn en gaat mijn leven op meerdere manieren veranderen, maar als ik niet geselecteerd ben dan kan ik nog even genieten van dit stukje wachten, van onzekerheid.


Momenteel zit ik in Oostenrijk en het is zondag, maar dat verhaal komt later. Om precies te zijn is het zondag de 14e April. De dagen voor de uitslag waren zenuwslopend. Je kan er niks aan doen, dat wist ik heus wel, maar het voelt toch heel eng om te wachten op de uitslag, maar uiteindelijk wint nieuwsgierigheid en open je de mail toch wel binnen een kleine 3 seconden nadat je gezien hebt dat er mail is.


De zondag en de maandag kon ik me behoorlijk slecht concentreren. Ik ben van mezelf al een warrig persoon, maar ik was extreem warrig die zondag en de maandag. Dat viel natuurlijk ook mijn vrienden en ouders op, maar die hadden er vrede mee want ze wisten de aanleiding, en zij waren ook zenuwachtig. De mensen met wie ik over UWC had gepraat zeiden allemaal dat ze dachten dat ik door zou gaan, en dat ik een echt UWC-persoon was. Daar was ik zelf steeds minder zeker van die paar dagen voor de uitslag.


Dinsdag werd ik redelijk normaal wakker, in tegenstelling tot wat ik had verwacht. Ik was trouwens wel elk uur aan het aftellen naar 12.00 ’s middags. In de mail die we eerder hadden gekregen stond namelijk dinsdagmiddag, dus tussen 12.00 en 17.00. Vanaf 12 uur was ik dan ook obsessief mijn mail aan het checken elke paar minuten. Op een gegeven moment zei Marrit dat ik er niet op mocht kijken, tenzij er 5 minuten tussen de vorige keer dat ik gekeken had zat. Dat vond ik een goede deal, maar toch was ik te nieuwsgierig om dat vol te houden (oeps).


Tijdens economie zaten Lennart en ik tegenover elkaar. Lennart was geloof ik net zo gespannen als ik, dus het was niet de meest productieve economie-les. Opeens kwam er een 1 te staan bij het icoontje van de mail op mijn laptop. Dit was net tijdens het gedeelte dat meneer van Rees Lennart en ik iets aan het uitleggen was. Toen meneer van Rees weg was (sorry meneer als u dit leest, normaal luisteren we graag naar de verhalen) opende ik het mailtje. Er stond: ‘’Trello; Marit Nygard heeft een nieuw bord aangemaakt’’, wat een beetje heel erg jammer was.


 Na economie zou de gymles volgen. Nog steeds was nieuws van UWC uitgebleven. We hadden gymles, en we moesten dansen. We hadden als groep bedacht om op het geweldige nummer YMCA te gaan dansen. Dit nummer heb je na 3x dansen wel redelijk door, dus ook tijdens deze les zat ik niet heel erg op te letten. Ik had mijn mobiel meegenomen en was na elke dansoefening even op mijn startscherm aan het kijken om te zien of er al iets binnengekomen was. Na een uur dit gedaan te hebben ben ik maar naar mijn gymleraar gegaan om sorry te zeggen voor het niet opletten, en om te vragen of ik mijn mobiel nog steeds mocht checken. Na uitgelegd te hebben waarvoor ik zo gespannen was en wat de inhoud van het mailtje was stemde hij in. Mijn mobiel moest ik van hem met startscherm rechtop neerzetten, zodat ik het meteen kon zien als er iets binnengekomen was, en ook zodat ik niet elke keer hoefde te checken. Ik had mijn mobiel net neergezet toen er een melding binnenkwam: Outlook, 1 nieuw bericht.


Met volle spanning en samen met mijn hele dansgroepje opende ik voorzichtig de mail. Ik las bovenaan de mail ‘’Uitslag UWC Nederland’’ en kon toen al bijna niet meer normaal lezen. Normaal lees ik sneller dan dat ik dat doorheb, en zo ook deze keer. Toen ik de woorden gefeliciteerd en UWC Red Cross Nordic las, kon ik niet meer helder nadenken, en werd ik overspoeld door emoties.


Het begin van dé Mail:


Beste Dorien,


Van harte gefeliciteerd! Je hebt de selectieprocedure succesvol doorlopen en bent geselecteerd voor een IB Programma bij een United World College.


We hebben jou genomineerd om bij aanvang van het nieuwe collegejaar te starten bij UWC Red Cross Nordic.


De minuten daarna waren een blur. Ik heb volgens Marrit wel duizend keer ‘’Ik ga naar Noorwegen’’ gezegd in vol ongeloof. Ze heeft me er even aan herinnerd te ademen omdat dat wel een vereiste was om naar Noorwegen te gaan. Toen ik het nieuws hoorde was ik superblij, maar ik begon heel snel al te huilen, wat niet de bedoeling was omdat ik heel blij was, maar alle spanning en heel veel blijdschap kwamen eruit. Nadat ik het gehoord had herinnerde Marrit me weer aan iets belangrijks: mijn ouders en familie bellen. Dus als je dit leest Marrit, bedankt, je rationaliteit helpt altijd in dit soort situaties.


Toen ik mijn moeder belde, zat zij al in de auto onderweg naar Meppel samen met mijn zusje om me op te halen. Zij reageerden heel blij en vrolijk, net zoals ik dat deed. Toen ik ze later op school tegenkwam ben ik huilend naar ze toe gerend maar natuurlijk wel huilen in positieve zin. Mijn vader had ik ook gebeld, en die was ook erg blij. Na het bellen mocht ik eerder weg van gym, om naar Marit (niet te verwarren met Marrit) te gaan. Marit en ik zijn hele goede vriendinnen, en we vertellen alles tegen elkaar. Ze was bang dat ik weg zou gaan naar het UWC, maar ze gunde het me ook. Ik heb haar uit haar muziek les gehaald en toen hebben we 20 minuten in elkaars armen gelachen en gehuild en gepraat. Het was best overweldigend, al die emoties die middag, maar dat was niet erg.


Al met al ben ik heel erg blij dat ik deze kans heb mogen krijgen en heb ik heel veel zin in 19 augustus, de dag van vertrek.


Groetjes,

Dorien

72 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Yearbonding

bottom of page