Nadat je door UWC geselecteerd bent, kom je in verschillende fases. Ik heb ze hieronder opgeschreven:
1: Ongeloof (de zin ”ik ga naar Noorwegen” elke dag minstens 5x herhalen)
2: Blijheid (OMGGG ik ben officieel UWC’er)
3: UWC idealiseren (alle CASes, project en culture weeks en blogs eindeloos lezen en opzoeken)
4: Een beetje realisme
Vandaag ben ik denk ik bij fase 4 aangekomen. We hadden de yearbonding dag, wat eigenlijk betekent dat de hele jaargroep van geselecteerde leerlingen uit Nederland bij elkaar komt om elkaar te leren kennen en ook om informatie te krijgen over de school, de regels, het weg zijn van huis, social media, etc.
Door alle informatie-presentaties heen begon ik me iets te realiseren: ik. ga. echt. Morgen over precies 3 maanden stap ik op het vliegtuig richting Noorwegen. Ik ga echt naar een UWC, ik ga echt het IB volgen, ik kom echt op een kamer met 4 roommates, ik ga echt emigreren naar Noorwegen en ik ga echt Nederland voor 2 jaar missen. Ik begin er steeds meer zin in te hebben en kan niet wachten om te beginnen, maar toch ergens in me vind ik het eng om weg te gaan uit Nederland.
Naast dit realisme stuk wilde ik nog even zeggen dat het een ontzettend gezellige dag was, maar ik heb lang niet iedereen kunnen spreken. Onze jaargroep bestaat namelijk uit 29 mensen (!) in totaal, dus we zijn één van de grootste jaargroepen ooit! Binnenkort komt nog de beursuitreiking en de sleepover dus dan leer ik ze allemaal goed kennen. Ik heb er in ieder geval super veel zin in!
Groetjes,
Dorien