To our friend... the virus

Hoi allemaal!

De situatie sinds mijn laatste blogpost is volledig veranderd. Ik schrijf dit vanuit mijn eigen kamer, uitkijkend op de tuin in Diever. Helaas konden de maatregelen die we al genomen hadden op school niet genoeg zijn om de campus open te houden: iedereen moest zo snel mogelijk naar huis. Dinsdagmiddag werd het nieuws gebracht, in de zeer vroege vrijdagochtend ging ik van campus weg. De laatste college meeting als school was ontzettend emotioneel. Omdat de school tegen ons gezegd had dat we waarschijnlijk open zouden blijven, had niemand van te voren bedacht dat we misschien weg moesten. Toen we in de meeting zaten en het bedroefde gezicht van onze rector zagen, hoefden we echter niet verder na te denken wat het nieuws zou kunnen zijn. Het was dan ook tijdens de meeting erg stil. Toen het meegedeeld werd, brak iedereen uit in huilen.

De dag na de college meeting hadden we de eindexamen uitreiking van de tweedejaars. Iedereen trok snel de mooie kleren uit de kast en voor een uitreiking die in minder dan een dag georganiseerd was, was het toch nog best mooi. Ik vond het wel heel lastig, omdat dit het laatste moment zou zijn waarop alle studenten zouden zijn, want die dag zijn de eerste mensen al vertrokken. De dagen daarna vlogen we allemaal uit over de hele wereld. Het is heel gek, zeker omdat ik op dat moment nog niet helemaal kon bevatten dat ik alle tweedejaars waarschijnlijk niet meer zou zien en dat wij de laatste, zonnige, zorgeloze dagen niet meer hadden op campus. Op het vliegveld droeg ik een mondkapje en handschoenen. Het voelt allemaal heel raar om op die manier te reizen. Het vliegtuig was bijna helemaal leeg, er zaten ongeveer 15 mensen in. Met een veel te over bepakte en veel te zware koffer ben ik binnengegaan. De stewardessen waren gelukkig zo aardig om dat door de vingers te zien. Schiphol was getransformeerd - van normaal een wespennest met lichten, mensen over de hele wereld, drukte, etc. was het nu vrij stil. Alles was donker en gesloten en er was maar een klein groepje (met 1,5 meter afstand) om de mensen op te wachten. De campus was een wereld zonder mondkapjes, social distance en contactverbod. We mochten er niet meer af, maar met elkaar konden we nog steeds dingen doen. Van die wereld naar de “anderhalvemetermaatschappij” en “nieuw-normaal” was erg raar. Ik was thuisgekomen - maar mocht niet naar opa’s en oma’s toe en vrienden zien.

Het is nu alweer 2 maanden later sinds al deze veranderingen kwamen. Ik kan wel zeggen dat het allemaal goed gaat en dat het wel prima is, maar ik vind deze hele situatie echt niet tof. Voor mijn gevoel sta ik in 2 werelden- UWC aan de ene kant, met haar Engelse taal en opdrachten voor school en Diever aan de andere kant, met familie en Nederlands. Het verschil tussen de talen is nogal lastig. School is voor mij ook minder leuk dan het eerst was. Het bestaat nu uit focus op opdrachten en toetsen, maar de oogcontacten en grapjes tussendoor kunnen niet meer. Het is nog 2.5 week doorbikkelen en dan ben ik klaar met lessen voor dit jaar. Daarna ga ik bezig met mijn andere schoolopdrachten, zoals mijn Extended Essay (soort PWS) en Internal Assessments (een mini-PWS dat elk vak heeft). We doen wel heel erg ons best om nog contact te houden met UWC, en dat doen we door dingen als Kantina Talks (eten met vrienden op Zoom) of UWC blind friend dates, dan wordt je gekoppelt met iemand van een ander UWC.

Ondertussen wordt er hard gewerkt aan onze terugkomst voor volgend jaar. Omdat er nieuwe regels zijn met social distancing, gaat de school 20% minder leerlingen op school hebben volgend jaar. Dat betekent 60 eerstejaars in plaats van 100, en dus ook een kamer met 4 kamergenoten in plaats van 5. Daarnaast moeten we allemaal in quarantaine voordat we weer op campus mogen, omdat we 160 leerlingen uit 90 landen zijn. Dit gaat van 1 Augustus tot en met laat September door. Ik hoop heel erg op 1 Augustus terug te mogen. Daarnaast mogen we niet meer met zijn allen in de kantine zitten of met een volledige klas in een klaslokaal zitten. Ook moeten we onderling waarschijnlijk wel social distancing doen, tenzij we onder 1 huishouden vallen (dat is nog niet zeker). Deze regels kunnen allemaal nog veranderen, maar het goede nieuws is in ieder geval dat we terug kunnen op campus! Het wordt wel een heel ander jaar dan daarvoor.

Ohja, de meeste college meetings begonnen de laatste tijd altijd met "It's about our friend... the virus" dus vandaar de titel, ik vond het wel toepasselijk.

Al met al, het zijn emotionele maanden geweest maar het komt uiteindelijk wel goed! :) Ik hoop dat het goed met jullie gaat!

Om toch nog een beetje positiviteit erin te krijgen, hier een paar nummers die mij altijd opfleuren <3

Emmylou - First Aid Kit. Dit nummer werd heel vaak op campus gespeeld bij bijvoorbeeld een verjaardag, een show en ook bij een afscheid.